Beni Bu Güzel Havalar Mahvetti...
Ben kışı en çok çocukken sevdim. Benim için kış, gri Ankara'nın kuru ayazı değildi tabi. Evimizin önündeki yaşlı ve ihtişamlı sokak lambasının loş ışığında dans eden kar taneleri, bir gecede tüm ağaçları, evleri, arabaları farklılık gözetmeksizin eşitleyen o bembeyaz örtü ve iyi, kötü, çirkin, güzel bütün insanların yüzüne bir anlık da olsa aynı şekilde, aynı anda yansıyan o şaşkın, masum, çocuksu ifade... Kardan geriye kalan kış ise, yataktan çıktıktan sonra gece tekrar yatağa girinceye kadar asla ısınmayacak iki küçük ayak, pembe bir burun ve iki yanak, beslenme çantamda çok üşümüş bir tost, biraz hastalık, biraz sabırsızlık, değdiğimde yanmaktan ısınmayı bir türlü beceremediğim kalorifer petekleri demekti benim için. Çocukken zoruma giden, yatağımdan yaka paça çıkarılmak suretiyle erken kaldırılmak değildi aslında, asıl derdim sabah sabah evden çıkmaktı. En çok da kışları... Kasabın önünde ciğer bekleyen kedi gibi, uzun dolmuş kuyruğunda sıranın kendisine gelmesini bekleyen yo...